Week 3

We zijn vroeg op want we willen op tijd bij de saniplaats zijn. We hebben gezien dat het water met een miezerig straaltje uit de kraan komt en het zal dus veel tijd kosten om de watertank te vullen. Gedurende de avond is de cp behoorlijk vol geraakt en het ligt in de verwachting dat er meer mensen weg willen. We zijn op tijd! Na een halfuur zijn we klaar en gaan we naar de ‘receptie’ om te betalen. De man van de vorig avond zit er niet maar zijn collega zit driftig te schrijven en als ik bij de deur ben geeft hij mij op militaire toon en met een driftig handgebaar  te kennen dat ik moet wachten. Ik moet toegeven dat ik moeite heb om niet in lachen uit te barsten. Na een paar minuten is de man dan eindelijk zover. ‘Name’ commandeert hij, ik zeg het. Hij kijkt mij aan en zegt nog een keer meer dan duidelijk hoorbaar, ‘name’! Ik zeg het nog eens, waarop hij mij een paar reçuutjes laat zien waartussen ook die met onze ‘name’ moet zitten.  Ik vis de onze eruit. Hij zegt het bedrag, in het Italiaans. Ik begrijp hem niet. Hij zegt het harder maar dat helpt niet, ik versta de man niet. Ik steek vijf vingers omhoog en dan snapt hij het. No, no, no ‘ten euro’s’. Ik betaal en wegwezen. Waarom denken mensen altijd dat als je iets niet snapt je dan ook acuut doof bent geworden. Wat een zooitje, wat een schreeuwer. Je kunt er overnachten maar het is zeker geen plaats om op terug te komen. We trekken verder langs de kust en overnachten in Varazze. Morgen gaan we Toscane in.

En verder gaat het weer. Het is nog steeds drukker dan druk. Het lijkt of elke Italiaan die een auto heeft de weg op is gegaan deze dag. De weg slingert zich door het lome landschap en langs een soms spectaculaire kust. We genieten er met volle teugen van. Het is weliswaar nog niet helemaal het landschap wat we op foto’s of film hebben gezien maar we gaan er vanuit dat dit de opmaat is tot meer moois. Voor vandaag eindigt onze rit in Varazze. Niet echt een mooie plek maar het is mooi geweest voor vandaag. De CP ligt langs het spoor maar zolang er maar weinig treinen langs komen zal dat geen probleem zijn bovendien valt er buiten op straat genoeg te zien. Er is een bar waar het een komen en gaan is van mannen. Een stel heeft slaande ruzie en gaan na lang hakketakken ieder hun eigen weg. De pizzaria verderop doet goede zaken. Er worden echt heel veel pizza’s gekocht en meegenomen naar huis. Wij hebben het gezien, we doen de lichten aan en sluiten voor vandaag de tent. Morgen is er weer een dag.

En daar zijn ze dan. De cipressen, het glooiende landschap, de mooie dorpjes die tegen de bergen aangeplakt lijken te liggen en ook heel vaak er boven op. Het weer is goed, wat bewolkt en wat zon. Prima voor onze begrippen. Vandaag gaan we naar Pescia waar een camperplaats moet zijn en dat klopt ook maar het is er een rommeltje. Het parkje naast de camperplaats heeft al jaren geen maaimachine gezien en de paden zijn voorzien van grote tegels waar je als je niet oplet gemakkelijk je benen kunt breken. Naast de camperplaats is een kerk die zijn klokken te pas en te onpas laat luiden en het is niet de enige kerk in de buurt. Na de maaltijd besluiten we Pescia met een bezoek te vereren. Het is een aardig plaatsje met mooie straatjes en een oud centrum. Niet echt een plaats om op terug te komen maar als je er toch bent kan het geen kwaad om er even doorheen te wandelen.

We gaan richting Firenze naar Angliana. Wij zijn de enige camperaars die gebruik maken van de accommodatie en dat kunnen wij ons voorstellen. Mensen hebben in de hoek van het terrein hun vuilnis achter gelaten. De fabriek die aan het terrein grenst heeft een koelinstallatie die nogal luidruchtig aan slaat en dan stevig door blijft brommen. De saniplaats is in orde en dat weten de Italianen die uit de buurt van het plaatsje komen. De ene camper na de andere komt en dat gaat door tot laat in de avond. Morgen maar weer verder. Hier blijven we voor de nacht maar langer moet het ook niet duren.

De volgende dag gaan we verder naar Castelfiorentino waar we, naar we hopen, een rustige plaats vinden bij de volkstuintjes van de stad.

De mannen en vrouwen die de volkstuintjes bewerken zijn er in de regel op tijd bij. Ze schoffelen en harken dat het een aard heeft. Aanvankelijk worden we wat afstandelijk begroet maar langzaam wennen ze aan onze aanwezigheid en beginnen de mensen een praatje met ons aan te knopen. We doen ons best maar ons Italiaans is niet meer wat het geweest is maar met handen en voeten komen we een heel eind. Een meneer verteld ons dat hij tomaten gaat planten. Het is een oud ras, wel vijftig jaar oud en die tomaten smaken zoals een echte tomaat hoort te zijn zegt hij. Zijn vrouw is het roerend met hem eens. Later komt ze langs om ons te vertellen dat we nog wel naar het dorp moeten lopen want daar is een mooi plein. Verder raadt ze ons aan om langs het Lago Bolsena te gaan en daar dorpjes te bezoeken. We knikken, wat moeten we anders. Haar raad volgen we op, we gaan naar het dorp en ontdekken dat het inderdaad een aardige plaats is. Als we de brug over lopen zien we aan de oever van de rivier de Arno een paar ratten zo groot als konijnen. Rustig zitten ze op de oever te eten. Helaas gaat het lopen bij Henk niet goed en moeten we wat aangepast genieten maar dat is geen probleem. Het wordt al donker als we terug komen op de camperplaats. Morgen gaan we nog een keertje maar voor vandaag is het genoeg geweest.

Volgens de Capitool reisgids heeft San Gimignano vele torens gehad en zijn er nog genoeg over om je te verwonderen over de grootheidswaan van mensen die vroeger het een en ander in de melk te brokkelen hadden. Verder moet de plaats een plaatje zijn en daar komen we voor, toch. Dus halen we op vrijdagmorgen de camper van de blokken en gaan onderweg.  Gaande weg wordt het ons duidelijk dat half Italië weer onderweg is. Waarom vragen wij ons af. Ik besluit mijn logboek te raadplegen en zie dat het bevrijdingsdag is. Italië heeft vrij en dat is te merken. Als we San Gimignano in het vizier krijgen (prachtig!) dringt het tot ons door dat we misschien niet zo gemakkelijk een parkeerplaatsje zullen kunnen vinden. In de plaats aangekomen blijkt dat onmogelijk tot er een jonge man op een scooter naar ons wenkt en te kennen geeft dat hij voor gaat rijden en ons zal voor zien van een plaatsje. We volgen, en volgen en volgen. Er lijkt geen eind aan te komen. Acht kilometer vanaf het dorp geeft hij aan dat we daar moeten parkeren. ‘Ik dacht het niet’ zegt Henk. De scootermeneer slaat af, Henk gaat rechtdoor en zwaait naar onze gids. Misschien komen we nog terug, later als de Italianen geen feestdag hebben zeggen we tegen elkaar. Het is een mooie rit en Poggibonsi schijnt ook best een leuk dorp te zijn. Laten we daar maar heen gaan.

Er is plaats, wel langs een drukke weg maar er is stroom en water en we kunnen doen wat nodig is. Voor het eerst in al de weken dat we onderweg zijn zien we Nederlanders op de cp staan. Ze komen aanfietsen als wij ons geïnstalleerd hebben en we maken een praatje. Gerard heeft problemen met zijn camera en Henk leent hem wat gereedschap. We kletsen nog wat en even later vraagt Gerard of we de avond bij hem en zijn vrouw in de camper door komen brengen. Hij heeft een flesje wijn koud staat en worst in de koelkast. We zeggen dat we graag komen, na de wandeling want watis een bezoek aan Poggibonsi zonder een paar foto’s en een indruk van de plaats waar je de nacht door brengt.  Het is gezellig geweest. Het verkeer wordt minder, gelukkig.

Het landschap is heuvelachtig en de zon heeft er zin in vandaag. Over het weer hoor je ons niet klagen. Eind april en al volop zomer. Vandaag zien we el waar we uitkomen. Misschien vinden we onderweg een mooi plaatsje want daar hebben we wel zin in na al die drukte van de afgelopen tijd. Eigenlijk willen we niet al te veel kilometers maken vandaag en we hopen dat we na de lunch een plaats vinden. In campercontact staat een cp aangegeven in Staggia, het gaat via nauwe, steile straatjes omhoog en omlaag maar een cp, vergeet het maar. Op de plaats waar een cp zou moeten zijn staat een huis en die mensen zitten vast niet op ons te wachten. Verder dus maar weer richting Bolsenameer. We scoren een brood onderweg en nemen de lunch op een parkeerterreintje langs de weg. De zon gaat ondertussen schuil achter een dikke zwarte wolk en voor we de maaltijd binnen hebben regent het. Gelukkig is het een buitje en komt de zon snel weer tevoorschijn. We bekijken nog even de te nemen route en besluiten in Bagno Vignoni ons gelukt te beproeven want daar moet een cp zijn. Het is een klim en Henk houdt het gas er goed op want anders gaan we achteruitrijdend weer naar beneden maar  helaas ook hier geen cp. Verder maar weer, langs de net genomen haarspeldbochtjes weer naar beneden en naar Castiglione d’Orcia. Een steile weg omhoog, haarspeldbochten en krappe straatjes boven maar weer geen cp op de aangegeven coördinaten. Henk keert de camper op een nauwe parkeerplaats en terug maar weer. Het wordt later en later, we ronden het Lago Bolsena en hobbelen over vreselijk slechte wegen verder naar het zuiden om uiteindelijk in Acquapedente uit te komen. Een parkeerplaats met saniplaats bij voetbal- en tennisvelden midden in de plaats. Niet een droomplaats maar we zijn moe dus afgelopen voor vandaag.

Na de maaltijd wandelen we nog even het dorp in. Het heeft een oud centrum, niet spectaculair maar best aardig. Het plein bereiken we via een straatje dat steil naar beneden loopt en wordt bevolkt door wandelaars en jonge mensen die op bankjes zitten. Op het plein staat het statige gemeentehuis en een prachtig standbeeld. Rondom het plein zitten kleine winkeltjes en restaurantjes. Het valt ons op dat in het centrum morgen geen auto’s mogen parkeren en ontdekken dat er een markt is. Dat gaan we meemaken morgen.