Week 8

Het zonnetje schijnt en wij zijn uitgeslapen. Een mooie dag om weer verder te gaan. Vandaag staat Urbania op de rol. Dat moet volgens Henk een mooie rit worden over de Boccapas op 1049 meter hoogte. De rit begint vrij vlak maar dat duurt niet lang. We klimmen omhoog via steile en minder steile wegen en haarspeldbochten. Hier en daar durf ik niet eens meer naar beneden te kijken omdat ik door hoogtevrees belemmerd liever ‘de ogen dicht doe’ dan ze open houd. Toch is dat jammer en zet ik mijn angst opzij en kijk toch. Het lijkt eindeloos te duren maar dan zijn we toch op het hoogste punt en gaat het weer naar beneden. Motorrijders houden blijkbaar ook van bochten draaien met grote snelheid want we komen ze tegen, de mannen die met ware doodsverachting de bochten nemen alsof er geen tegenligger te verwachten is. Wij zijn er niet echt blij mee en schrikken ons een hoedje als een motorrijder met doodsverachting het gas opentrekt, insecten vinden we vervelend genoeg als die op de voorruit van de auto kapot slaan. Iets groters liever niet!

Als we de bergen achter ons laten en via een relatief vlak gebied Urbania bereiken is het allang middag geworden. De camperplaats is leeg.

 Alles is er, rust, water, ruimte om het toilet te verzorgen en we kunnen lozen. Schaduw is er ook. Perfect, hier slaan we ons kamp op en genieten van de rust tot rond een uur of vier jonge mensen naar de verderop gelegen picknick plaats gaan om elkaar te ontmoeten. Het is druk met scooters en auto’s. Gelukkig vertrekken ze rond negen uur en keert de rust weer. Morgen gaan we Urbania verkennen voor vandaag is het genoeg geweest.

En weer is het zonnig en warm, vooral warm. We wandelen rond tien uur van de camperplaats die achter het ‘Barco Ducale’ ligt. Dit was vroeger een jachtpark waarin de hertog de jacht bedreef. Na de jacht trok hij zich graag terug in dit klooster waarin de Franciscaner Minderbroeders woonden om geestelijk bij te tanken. Binnen is ook nog een kleine kapel uit de 14^eeeuw maar omdat het complex wordt gerestaureerd is het niet toegankelijk.

Daarna is het nog een stief kwartiertje naar het centrum waar we in ieder geval de Chiesa dei  Morti (De kerk van de doden) willen gaan bekijken. In deze kerk zijn mummies te bekijken.
Bij de oude poort die toegang geeft tot de stad nemen we even plaats op een bankje om daarna met de ontdekkingstocht te beginnen.

De kerk met de mummies is gemakkelijk gevonden. We moeten nog even wachten tot de gids klaar is met het vertellen van zijn verhaal aan mensen die eerder waren dan wij. Het is bijna één uur als de gids zijn verhaal heeft verteld. De kerk gaat dicht zoals alles hier in Italië. Wij doen niet mee aan dat dagritme en wandelen rustig voort. 

Het is al lang twee uur geweest als we weer op onze basis terug keren. Henk gaat rusten en ik lees, buiten in de schaduw mijn boek.

Henk ontdekt een schuilplaats, door mensen gemaakt voor poezen tegenover de camper. Een mevrouw komt elke dag met water en kattenvoer. Tussen de poezen zit een prachtige lieve jonge kater die Henk zijn hart heeft gestolen (en ook die van mij). Henk zou de kat graag meenemen maar dat stuit natuurlijk op veel praktische bezwaren. We noemen hem Nelson zegt Henk en ik had de kat stiekem de naam Giovanni gegeven. Dus wordt het Giovanni Nelson die we toch maar bij zijn soortgenoten achterlaten, met spijt moet ik er bij zeggen.

Het weer blijft onveranderlijk mooi en we gaan vandaag eerst naar Urbino en daarna willen we verder naar Fano, aan de Adriatische kust. Henk gaat nog even bij Giovanni Nelson kijken en we vertrekken. Het landschap is onveranderlijk mooi en bergachtig, groen en hier en daar komen we kleine dorpen tegen. Een supermarkt langs de weg voorziet ons van de nodige boodschappen voor die dag en rond elf uur zien we het Palazzo Ducale opdoemen. We rijden langs de stadsmuren naar een camperplaats maar die is nergens te vinden. Dan maar een parkeerplaats maar alles staat vol. Op een gewone plaats steekt onze camper zover uit dat er met goed fatsoen geen auto of bus meer langs kan. Jammer, zo dicht bij en geen plaats. We gaan maar verder, daten af naar het vlakke land en bereiken Fano een uur later en na de lunch gaan we aan de wandel. Dat valt tegen, op een enkel klein ahaa’tje na brengt de stad ons niet in vervoering. Als we terug lopen zien we een bord waarop staat dat er een amfitheater is maar dan moeten we de trap af maar die toegang is afgesloten. Nee, Fano is niet wat we hoopten. Vanavond gaan we nog even naar de kust.

Het is warm, erg warm maar gelukkig brengt de avond enige verkoeling en we hopen dat aan de kust ook te vinden. We wandelen de in de richting waar we de kust verwachten en na een wandeling van twintig minuten zien we de ‘Costa Verde’ liggen. Het strand is bijna niet te bereiken omdat je over het terrein van de aan het strand gelegen strandtenten moet. Als we er in slagen een doorgan te vinden lopen we op een vlonder tussen de massa’s ligbedden met parasol door. Het meebrengen van je eigen handdoekje kun je uit je hoofd laten. Elke meter strand is verpacht. Kortom, een grindstrand waar echt niks aan is.

We keren op onze schreden terug en zoeken een paadje naar de grote pier en wandelen een stuk ‘de zee in’ maar de avond valt en het is tijd om terug te gaan naar de camper. Het is al bijna donker als we daar aankomen. Morgen vertrekken we, hier hebben we niets te zoeken. San Marino is het volgende reisdoel.

En daar gaan we weer. We hadden het kunnen weten zeggen we tegen elkaar want het stuk kust waar we een tijdje geleden zijn geweest was ook geen droomoord. Maar goed, we gaan naar San Marino, een ministaatje in het Italiaanse landschap. Een republiekje dat ook nog eens zijn eigen euromunt heeft maar eerst gaan we naar de Lidl in Rimini om boodschappen te doen. Daarna rijden we via een vrij vlakke weg naar San Marino. We zien het in de verte liggen, natuurlijk op een berg en als we de voorsteden van de stad hebben gehad gaat het alleen nog maar pittig omhoog naar een camperplaats waar je met de neus van de auto naar beneden zo ‘induikt’. Pffffft, komt het met mij en de bergen ooit nog goed? Ik ben blij dat we weer vlakke grond onder de banden hebben. De camperplaats is prima, vlak bij de alweer steile klim naar de kabelbaan waarmee we straks naar boven zullen gaan.

Na de maaltijd klauwteren we naar boven. Hier en daar is het oppassen geblazen want de ondergrond is glibberig  en hier en daar moeten we ook echt even uitblazen. Dat die mensen hun steden allemaal tegen een berg aanplakken. Het zal wel niet anders kunnen maar van Henk en mij had het niet gehoeven. De kabelbaan kost € 4,50 pp. En die nemen we omdat omhoog klimmen te ver is. Het uitzicht in de gondel is werkelijk spectaculair en in het oude stadje is het mooi maar helaas ook weer super toeristisch. Het uitzicht is ronduit geweldig. Alleen voor het uitzicht kun je naar boven gaan.  

We nemen water in, lozen wat we niet meer willen gebruiken en volgen de aanwijzingen van mevrouw Tom om weer terug te gaan naar de weg die ons naar Ravenna moet brengen. Het is weer zo’n spannend weggetje en Henk moet constant bij remmen omdat we anders wel eens te snel kunnen gaan voor de volgende bocht. Ik ben blij als we de gewone doorgaande route weer te pakken hebben en we gaan weer via dezelfde weg naar beneden terug. Het is druk in San Marino maar wat wil je ook als je in een klein republiekje en op een berg woont met 29.000 mensen.

Ravenna is vandaag ons reisdoel en als we San Marino achter ons laten gaat het voorspoedig. Tegen de middag rijden we de parkeer/camperplaats ( € 2,25) op aan het Piazza della Resistenza. Niet de rustigste plaats maar het moet maar zo. Vanuit de camper zien we een enorme fontein van naar ik schat een meter of vijf hoog helemaal bedekt met mozaïek. De fontein is gemaakt door Marco Bravura.

De camperplaats is dicht bij het centrum en het weer is nog goed maar we vermoeden dat het niet droog zal blijven als we de wolken in de verte zien. Dus gaan we op pad en lopen via de oude muur de stad in. Het is overal rustig, met mooie straatjes en een prachtige piazza.

Als we bij de Basiliek San Vitale aankomen trekt de lucht helemaal dicht en horen we in de verte onweer rommelen. Om naar binnen te mogen moeten we een toegangskaartje kopen en daar hebben we geen zin in. We wandelen verder en de eerste druppels vallen. We maken dat we in de camper komen. Het onweer trekt over en de regen blijft verder uit. Het is niet anders, Ravenna is de stad van de mozaïeken en die hebben we niet gezien. Ander keertje dan maar.

Als we klaar zijn om te vertrekken zien we dat de loodgieter bezig is een kraan aan te sluiten op de saniplaats. Dat is wel nodig want die was gisteravond in geen velden of wegen te zien. We moeten water innemen en besluiten te wachten tot de kraan zit. Dat schijnt toch nog een hele opgave te zijn want het duurt nog een hele tijd voordat de loodgieter vertrekt. Als het eindelijk zover is wijden wij de kraan in.
Vandaag gaan we via Forli terug naar het binnenland. Het landschap is vlak en daar maak ik een paar foto’s van. Lekker even in de verte turen maar dat duurt niet zo lang. De bergen doemen op en voor we het weten rijden we alweer hoog boven het vlakke landschap richting de Muraglionepas op 907 meter hoogte. Het is een mooie rit met weinig verkeer. Het is al rond vier uur als we de camperplaats van Dicomano oprijden. De plaatsen voor campers staan (natuurlijk) weer vol met auto’s zodat wij de wijk moeten nemen naar andere plaatsen. We krijgen de camper niet mooi horizontaal maar het is maar voor één nacht.
Aan de picknicktafels zitten mensen druk te praten. Een Border Collie probeert alsmaar springend een tak van de boom te pakken te krijgen. De tak hangt te hoog en Henk pakt een tak en geeft die aan de hond. De baasjes van de hond komen een praatje maken, nou ja dat wil zeggen de vrouwelijke helft van de twee praat, en praat en praat. Opeens hebben we het over de crisis in Italië, de slechte wegen, de bouw die stil ligt en alle andere zorgen die een crisis meebrengt. Het meisje brand los over de absurde hoogte van de te betalen belasting (22%) waarop ik zeg dat ik wel wil ruilen. Dat het de schuld is van Merkel en andere landen zoals het onze dat Italië problemen heeft. Ze is niet genegen naar een ander standpunt te luisteren en ik stap in de camper om koffie te zetten.
Tja, als je de schuld van jou schuld op het bordje van iemand anders legt dan hoef je niks te doen zeg ik. Ze hoort me niet een ratelt door. Haar vriend maakt ook een gebaar dat ze een groot prater is. Ik vind het best en ga iets anders doen.

Het heeft geregend gisteravond en daardoor koelde het ’s nachts iets meer af. Gelukkig konden we daardoor ook beter slapen. Het is nog vroeg als we uit de veren komen, koffie drinken, ontbijten en gaan sanieën. Vandaag willen we naar Prato om de oude Ponte Mercatale te zien. Op de plaats van de CP aangekomen is er geen spoor van een camperplaats te bekennen. We zoeken maar vinden niets. Aan de overkant van de straat is een servicepunt en is een parkeerverbod voor campers. We besluiten naar de camperplaats bij McDonalds te gaan om van daaruit de stad te bezoeken. Een Italiaanse camperaar komt naar ons toe en verteld ons dat we niet op deze cp moeten blijven omdat die verderop wordt bevolkt door zigeuners en die kunnen hun handen niet thuis houden. Geen prettig idee is dat. We blijven nog even staan om te lunchen en ondertussen lopen de zigeuners af en aan. Wij vertrekken en zetten koers naar Castelfiorentina maar daar aangekomen worden we gesommeerd te vertrekken omdat, jawel, de Italiaanse camperclub weer beslag heeft gelegd op de hele rij camperplaatsen. We balen want we hebben eigenlijk geen zin meer om verder te gaan maar het kan niet anders. We raadplegen de campergids en zien dat er camperplaatsen zijn in Certaldo met een saniplaats. Dat is vijftien kilometer verderop. Daar gaan we ons geluk proberen en we hebben geluk. Er is ruimte en nog onder de bomen ook. Schaduw en een mooi plaatsje aan de bijna droge rivier. Hier graven wij ons in tot na het weekend want we verwachten dat de Italianen massaal de weg op gaan in verband met het Pinksterweekend.