Nog een rondje door het Hollandse en met de trein

Fietsen en met de trein mee

Vroeger schreef ik weleens een column over mijn belevenissen in mijn praktijk maar dat leven ligt alweer een aantal jaren achter mij maar de schrijverskriebel is er nog steeds.

Nu ben ik nog niet zoveel op avontuur geweest hier in Noord Holland maar als het mooi weer is stap ik toch graag op de fiets om mijn horizon wat te verbreden. Loop je dan tegen curieuze zaken aan, nou nee. Als ik voor mijn plezier ga fietsen is het meestal rond een uur of zes en dan rept Holland zich naar huis. Ze fietsen met de blik op oneindig of op de telefoon en karren met die handel. Zo ga ik er niet op uit. De telefoon laat ik in mijn jaszak zitten en de fotocamera gaat mee. Ik heb geeneens tijd om op mijn telefoon te kijken want wat gebeurd er als ik niet uitkijk voor twee?

Mijn rondje gaat vaak eerst richting Heerhugowaard en dan kom ik steevast langs de fabriek waar populaire zoutjes worden gemaakt.

De jachthaven ligt vol met plezierjachten

Op de Broekhornebrug kijk ik uit over het kanaal richting Alkmaar

In de verte ligt Heerhugowaard (Stad van kansen)
Ik laat Heerhugowaard voor wat het is en sla af richting Noord Scharwoude en Oudkarspel.

Aan de overkant van het water liggen de bootjes waar ooit eigenaren trots op waren te wachten op, laat ik hoopvol zijn, betere tijden.
Langs het fietspad staan prachtige bomen die de N242 zo nu en dan even aan het oog onttrekken.

En dan kom ik aan het eind van het fietspad dit bord tegen. Het lijkt bijna een uitnodiging maar die staat voor later in de week gepland.

Ik sla af richting Oudkarspel. Weer over een brug en dan de dorpsstraat in.

  
Ik sla af en via de Kasteelstraat ga ik terug naar de Randweg.
Het fietspad ligt er voor de verandering verlaten bij. In de verte ligt Noord Scharwoude.

Aan de overkant van de weg groeien de kolen. Nog een paar maanden en dan wordt de wintervoorraad weer van het land gehaald.

Trein

In een zeer grijs verleden reisde ik wel eens met de trein en omdat ik tegenwoordig enkel over een fiets beschik is het noodzakelijk het openbaar vervoer te gebruiken als ik ergens naartoe wil. Dus schafte ik een OV kaart aan en verdiepte mij in de manier van reizen die tegenwoordig via poortjes en oplaadstations gaat. De laatste keer dat ik met de trein reisde kwam de conducteur een gaatje in het kaartje knippen maar dat behoort dus tot het verleden ontdekte ik toen ik het ‘nieuwe’ reizen bestudeerde.

Goed, zondag dus. Voor het eerst sinds jaren weer met de trein. Mijn nieuwe OV kaart in de aanslag, piep langs het poortje en na een poosje wachten stap ik opgewekt in de trein. De conducteur komt langs en ik geef hem mijn OV kaart. De goede man houdt mijn kaart voor het scanapparaat en kijkt mij verbaast aan. ‘Mevrouw’, zegt hij ‘er staat geen saldo op uw kaart’. Ik kijk de man aan met grote ogen en waarschijnlijk ook met open mond. Hardop vraag ik mij af hoe dat kan! Ik heb toch een kaart die vanzelf oplaad als ik langs een poortje wil?! Snapt hij het dan snap ik het.
Of ik het kaartje wel heb opgeladen vraag de man waarop ik antwoord ‘die laadt toch op als ik langs het poortje ga’. Blijkt dat er niks automatisch wordt opgeladen op een automatisch op te laden kaart. Moet je eerst toch nog langs het oplaadstation. Ik ben verbluft. De conducteur ziet het, geeft de OV kaart terug en zegt ‘straks in Den Helder maar even opladen mevrouw’. Ik beloof het. ‘Prettige reis’, zegt hij.
‘Pfft, dank u’, zeg ik.