Week 5

 03-05-2014 Pompeï

Voor de hekken van de toegangspoort open gaan staan wij te wachten. We zijn vroeg opgestaan om voor de grote meute en de regen zo veel mogelijk van de stad te zien. Toen ik nog op de lagere school zat hoorde ik voor het eerst vertellen over Pompeï en sindsdien heb ik de wens gehad hier te zijn. Nu is het zover. We lopen de stad binnen, een stad waar sinds de ramp heel veel mensen zijn geweest maar waar je, hoe kan het anders, je ontzettend bewust bent van de ramp die er heeft plaats gevonden. De straat waar we op lopen ligt erbij zoals toen alleen heel stil. Ooit moet het hier een drukte van belang geweest zijn maar op 24 augustus 79 na Christus veranderde alles. Een uitbarsting van de vulkaan Vesuvius zorgde ervoor dat de stad en de mensen die niet meer in staat waren weg te komen voor eeuwen bedolven lagen onder een laag as en steen. Wij lopen binnen, kijken hoe de mensen leefden. We zien de resten van het forum, de verlaten bakkerijen, de restaurantjes met de toonbanken aan de straatkant, een badhuis nog in tact, grote en kleine huizen.  Het amfitheater, de straten waarin de karresporen diep zijn ingesleten. De stapstenen liggen erbij alsof ze gisteren nog inwoners hebben laten oversteken. Het is veel en indrukwekkend. Ik ben stil, de foto’s vertellen de rest.

Het is al laat in de middag en de eerste buien zijn al gevallen als we terug gaan naar de camper. We zijn doodmoe maar onder de indruk van alles wat we hebben gezien. Je kunt hier dagen rondslenteren maar dat zou echt te veel zijn. Als we de camper binnenstappen regent het pijpenstelen. We drinken koffie en rusten een beetje. Het is een mooie, leerzame dag geweest. Morgen maar weer op reis, naar het oosten.

Als we wakker worden merken we dat we de dag van gisteren nog in het lijf hebben. Gelukkig hebben we vandaag een reisdag zonder een specifiek doel. We gaan naar het oosten en waar we terecht komen maakt niet zoveel uit. Dat is het fijne van het reizen met een camper, de reis is het doel is Henk zijn motto. Ik ben het er mee eens maar eerst moeten we van de camping af zien te komen. Henk heeft al enig voorwerk gedaan en legt aan mij uit hoe hij wil rijden maar als hij de camper eindelijk de bocht om heeft gemanoeuvreerd komt hij bij de volgende, nauwe bocht een tegenligger tegen die niet van plan is achteruit te rijden. Dan wij maar, ik houd aan de zij- en achterkant alles in de gaten, trek aan boomtakken en voorkom dat een tv schotel ondersteboven gaat als een Zwitsere camperaar op de claxon gaat hengsten en wilde bewegingen gaat maken dat we aan de kant moeten gaan omdat hij er langs wil. Grapjurk, wij kunnen er niet langs en hij ook niet zolang wij aan het manoeuvreren zijn dus geef ik meneer een teken dat hij maar even moet dimmen. De man heeft weinig geduld maar helaas, het kan niet anders. Henk heeft de camper weer op het juiste spoor, geeft gas en rijdt richting receptie. Ik loop de andere kant om en kom uit voor de camper van de boze meneer. Het pad is smal en de man ergert zich dat ik gebruik maak van het pad maar helaas. Ook bij de receptie moet hij wachten tot wij klaar zijn. We rijden de camping af kijken nog even welke kant we op moeten, en met het gas diep ingedrukt schiet de man ons voorbij. Nou ja………..

Richting Napels gaat het en dan het binnenland in. Het is een mooie rit over een weg die, op een enkel stukje na zo mag heten. Als we de bergen en heuvels achter ons laten rijden we zo de vlakte op. Een lange lege weg, vreemd een weg zonder inhalende ongeduldige Italianen, gaat het land in. Wij ervaren die leegte bijna als surrealistisch omdat je langzaam went aan veel verkeer en  raar rijgedrag.  Het weer is redelijk maar gaandeweg trekt de wind aan. Als we later in de middag domicilie kiezen op de cp van Troia staat er een volle storm. We zijn bij dat we in de beschutting van de stad en de bomen staan. Weer om er nog even op uit te trekken is het zeker niet. We vermaken ons in de camper en hopen dat het weer morgen beter zal zijn. IJdele hoop helaas.

De nacht heeft de wind niet het zwijgen op kunnen leggen. Wij vertrekken van de camperplaats in de als verplichte rijrichting aan gegeven richting. Waren we maar ondeugend geweest. Dit kun je met goed fatsoen geen weg nomen!! We slalommen om diepe gaten en kuilen heen met een gangetje van 20 kilometer. Dit zou echt een verboden rijrichting moeten zijn. Na een minuut of tien hobbelen zonder weerga bereiken we de afslag. Zo, dat hebben we ook weer gehad.

We rijden naar Foggia om daar boodschappen te doen en vandaar gaan we richting de oostkust in de hoop langs een mooie kustweg terug naar het noorden te gaan. Jammer, de kustweg is een niet erg aantrekkelijke noch mooie route. 

                                                                                                         De middag is bijna op de helft en het wordt tijd een camperplaats te zoeken. Lanciano ligt in de buurt en daar gaan we heen.

In Lanciano gebeuren tot op de dag van vandaag nog steeds wonderen in de kerk maar daar komen we niet voor. Het is een oude plaats met een aantrekkelijk centrum en dat gaan we vanavond even bekijken. Met de lift gaan we naar het centrum en dat scheelt een hele klim. Het begint gelijk goed met een mooie oude straat die uitkomt op een groot plein. Aan dit plein zal de kerk liggen waarheen bedevaartgangers gaan die geloven dat in 1300 het brood vlees en het wijn bloed werd. Wij zijn alleen maar nieuwsgierig en wippen even binnen in de kerken die rond het plein zijn gesitueerd. De kleine kerk in een zijstraat van het plein zit vol met mensen en we kijken stilletjes om ons heen als de hele gemeenschap plotseling op staat en elkaar de hand gaat schudden. Ook wij krijgen een hand en onderwijl prevelen de handenschudders een wens (nemen wij aan). Die ontgaat ons en gaat ons waarschijnlijk ook niet aan dus voor rest van de kerkgangers zich naar ons toe kan bewegen maken we dat we de deur uitkomen. We kijken elkaar aan en krijgen een lachbui. Tja, dat heb je als je nieuwsgierig bent. Het is ondertussen al aardig laat geworden. Wij gaan richting camper. De lift brengt ons naar beneden. Hebben we misschien toch een klein wondertje meegemaakt?

We vertrekken uit Lanciano. De sanie laten we voor wat het is. Het is een smerige bedoening in de sanihoek en we hopen onderweg beter te treffen. We volgen nog een stukje kustweg maar bij Giulianova hebben we het wel gezien. We nemen de afslag richting L’Aquilla en zien na een paar kilometer het landschap veranderen. We gaan weer terug naar de heuvels en bergen. Als we in de middag L’Aquila bereiken zoeken we daar de camperplaats op. Niet ideaal, erg druk maar met een goede saniplaats. Het is warm in de camper want de zon schijnt fel. We besluiten de stad in te gaan want ook hier moet een oud centrum zijn op een paar honderd meter vanaf de cp en dat klopt. We zien een Spaans fort liggen maar dat is helemaal ingepakt en er wordt gebouwd. Het fort wordt gebruikt als museum maar is dicht. Als we staan te kijken komt er een meneer onze kant op die in zijn beste Engels verteld dat er in april 2009 een grote aardbeving (6.3 op de schaal van Richter) is geweest waarbij meer dan 200 mensen het leven verloren en waarbij ongeveer 17.000 inwoners van de stad dakloos werden. Wij lopen de stad in en zien de gevolgen. Het is een stad die min of meer verlaten is en waar de restauratiewerkzaamheden voortvarend ter hand worden genomen maar klaar zijn ze nog lang niet want een groot deel van de stad is met de grond gelijk gemaakt.

Het is zeer indrukwekkend om door een stad te lopen die zo zwaar is getroffen door een aardbeving.
Als we de volgende dag de stad uitrijden zien we hele wijken met noodwoningen. Ook omliggende plaatsen hebben te lijden gehad van de aardbeving want ook daar zie je vele huizen die zijn verlaten of huizen met grote scheuren. Wij gaan onderweg naar Marmore waar we onze campervrienden Leen en Suus zullen ontmoeten.

Als we na een mooie rit door een zeer afwisselend en soms spannend landschap Marmore bereiken zien we Leen en Suus (www.elenes.nl) al op de lommerrijke parkeerplaats staan. Het is een hartelijk weerzien en we gaan er genoeglijk voor zitten. We hebben elkaar ontzettend  veel te vertellen en voor we het in de gaten hebben is de middag bijna voorbij. Als Henk even rust geeft Leen mij computerles. Prachtig!! Leen en Suus gaan naar de waterval die, helaas,  alleen maar op bepaalde tijden naar beneden stort zoals het hoort. Daar tussendoor wordt het water gebruikt om stroom op te wekken. Henk heeft zo zijn bedenkingen bij een waterval waar ‘je zo nu en dan het kraantje moet openzetten’. Wij gaan ’s avonds nog even kijken. Het is nu een zuinig plasje water wat naar beneden valt maar het uitzicht op het dal maakt heel veel goed. De volgende dag drinken we nog gezamenlijk en zeer gezellig koffie en voor we het in de gaten hebben is het twaalf uur geweest. Onze wegen scheiden weer. Leen en Suus gaan naar het zuiden en wij noordwaarts naar Montefalco maar we weten zeker dat we elkaar weer zullen ontmoeten.

We rijden van Marmore naar Terni om boodschappen te doen en zien onze amici voor ons dezelfde route nemen. Waar zij links af slaan gaan wij rechtdoor. Na de boodschappen en de lunch bereiken we Montefalco, natuurlijk hooggelegen en via een vrij steile afrit zien we de camperplaats liggen. De school komt net uit en de ‘klaarover’ al lang blij dat hij iets te doen heeft geeft ons een stopteken. Met de neus naar beneden gedoken wachten we tot we verder mogen rijden. De camperplaats ligt prachtig aan de rand van het dorp op een steenworp afstand van het centrum. Het uitzicht op de cp is schitterend. Bovendien is er stroom, water op de plaats en een prima saniplaats. Hier blijven we een paar dagen. ’s Avonds na de maaltijd gaan we Montefalco verkennen en we worden niet teleurgesteld. Het is een mooi plaat(s)je.